Bitwa nad Kałką – bitwa stoczona między połączonymi siłami ruskimi oraz połowieckimi a Imperium Mongolskim.
Historia[]
W 1223 po pokonaniu Królestwa Gruzji Mongołowie przekroczyli Kaukaz i skierowali się na Ruś. Pokonali oni władcę Połowców, Kocjana. Połowcy udali się do Rusinów, którzy byli wtedy w rozbiciu dzielnicowym. Ruś wysłała połączone siły smoleńskie, halickie, czernichowskie i kijowskie i wraz z Połowcami zaskoczyli Mongołów. Ci wysłali do nich posłów nestoriańskich, ale Rusini zamordowali posłów. Do starcia doszło nad rzeką Kałką. Sił Rusinów liczyły ok. 30-40 tysięcy wojowników, a Mongołów 20-30 tysięcy, jednak Rusini walczyli bez skoordynowani i samodzielnie przeprawili się przez Kałkę. Początkowo Mongołowie wycofali się, ale potem zaatakowali Rusów. Część książąt wycofała się, pozostawiając sojuszników na pewną klęskę. Ci tak rozstawili swoje oddziały, że zostali całkowicie poddani. Zginęło 10 książąt i 20-5 tysięcy wojowników. Część żołnierzy wzięto do niewoli. Po tym wydarzeniu Tatarzy wkroczyli na Krym. Potem zaatakowali inne księstwa ruskie, potem zaatakowali Bułgarów Kamskich, którzy wciągnęli ich w zasadzkę. Potem Mongołowie wycofali się za Wołgę.
Skutki[]
Po tym wydarzeniu Ruś jeszcze bardziej osłabła i weszła w strefę wpływów Imperium Mongolskie, a po jego rozpadzie Złotej Ordy. Wpędziło to ją w kilka wieków osłabnięcia i uniemożliwiło wszelkie próby zjednoczenia. Tatarzy pobierali daninę od księstw ruskich w postaci skórek sobolich. Dokonywali oni wypadów w głąb Rusi, w czasie których nawet spalono Moskwę. Dopiero po Bitwie na Kulikowym Polu zaczęli się oni uniezależniać. Ostatnie księstwa tatarskie na Krymie upadły w XVIII wieku.