Imperium Osmańskie (z tur. Osmanlı İmparatorluğu) – Azjatyckie, europejskie i afrykańskie supermocarstwo, którym rządziła dynastia Osmanów, istniejące w latach 1299-1923, czyli od późnego średniowiecza począwszy aż do dwudziestolecia międzywojennego skończywszy, a w szczytowym okresie zajmujące za panowania Sulejmana I Wspaniałego rozległe terytorium w skład, którego weszły ziemie w dniu dzisiejszym należące do takich współczesnych państw, jak Węgry, Mołdawia, Rumunia, Naddniestrze, Ukraina, Rosja, Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, Chorwacja, Serbia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Albania, Grecja, Syria, Irak, Liban, Jordania, Izrael, Egipt, Arabia Saudyjska, Jemen, Algeria, Tunezja, Maroko i Libia oraz dzisiejsza Turcja zamieszkała w przeważającej części przez Turków Seldżuckich, których plemiona i bejostwa zjednoczyła rodzima dynastia Osmanów w czasach Mehmeda II Zdobywcy czyniąc z nich głównych spadkobierców potężnego imperium. Historia państwa Osmańskiego zaczyna się w momencie, gdzie kończą się dzieje ostatniego post-wielkoseldżuckiego bytu państwowego - Sułtanatu Rumu, a powodem, dla której z niewielkiego lenna większego, anatolijskiego bytu państwowego wyrósł islamski sułtanat, a późniejszy kalifat, który rozciągał się od Cieśniny Gibraltarskiej aż po Europę wschodnio-centralną była przede wszystkim kompetencja i utalentowane kolejnych sułtanów aż do czasów panowania Selima II Pijaka (ur. 1524; zm. 1574 roku n.e), a także liczna i wysokorozwinięta armia, a zwłaszcza elitarne odziały janczarów, tolerancja religijna na zdominowany przez Żydów i Chrześcijan terenach, sprzyjające warunki, jak i po prostu szczęście. Przez cały okres swego istnienia mocarstwem rządziło przeszło 37 władców korzystających z tytułu sułtana z czego pierwsza dziesiątka z Sulejmanem I i Mehmedem II Zdobywcą na czele zbudowała niebagatelną pozycje w Europie i na świecie poszerzając kraj o nowe terytoria. Po śmierci Sulejmana następuje okres przejściowy zwieńczony ważną dla dalszych losów świata porażką Turków Osmańskich w trakcie III oblężenia Wiednia. Austriacka stolica monarchii Habsburgów była oblegana już w czasach sulejmańskich, ale kolosalne zwycięstwo Ligii Świętej pod dowództwem Jana III Sobieskiego sprowadziło na kraj szereg klęsk zakończonych w 1923 obaleniem ostatniego, 37 sułtana osmańskiego - Mehmeda IV. Mimo iż niemal wszystkie nie-tureckie kraje (zwłaszcza europejskie) odnoszą się ze wstrętem do czasów panowania dynastii Osmanów na ich terytorium to one także są w pewnym stopniu, po Seldżukach, spadkobiercami jednego z największym sułtanatów w historii.
Władcy imperium Osmańskiego[]
Jako lenno Sułtanatu Rumu[]
Jako suwerenne bejostwo[]
Jako sułtanat[]
Jako sułtanat i kalifat[]
Historia[]
Osmanowie oddzielili się od Sułtanatu Rum w XIII wieku i utworzyli małe państwo na terenie Anatolii. Podbili jednak dużą część półwyspu, a ich prosperitę zakończył dopiero nazajd Timura Wielkiego. W 1453 roku udało im się jednak podbić Konstantynopol, stolicę cesarstwa bizantyjskiego. Do 1683 roku udało im się podbić cały Bliski Wschód, północną Afrykę (oprócz Maroka) i Bałkany. Po bitwie pod Wiedniem zaczęli się jednak cofać. W czasie I wojny światowej opowiedzieli się po stronie państw centralnych, licząc na odbudowę potęgi. Zostali jednak pokonani, a ich terytorium na mocy traktatu w Sevres podzielone pomiędzy obce państwa. Wywołało to bunt młodoturków, którzy w imię turańskiego nacjonalizmu wymordowali kilkaset tysięcy Ormian, Asyryjczyków i Greków. W 1923 roku ostatni sułtan abdykował.