Unia personalna − typ unii między państwami, w którym dwa kraje w wyniku ataków i koligacji dynastycznych zarządza jeden władca.
Na zasadach unii personalnej kraj ma własny sejm, prawo oraz podział administracyjny.
Unie personalne w historii Polski[]
- 1003 - 1004 z Czechami - Bolesław I Chrobry przemocą zdobył na rok tron czeski; był to pretekst wojny polsko-niemieckiej.
- 1300 - 1306 - unia polsko-czeska; panowanie Wacława II i Wacława III
- 1370 - 1382 - Ludwik Węgierski w wyniku układu dynastycznego z Kazimierzem Wielkim jest jednocześnie królem Węgier i Polski
- 1385 - 1569 - unia polsko-litewska zapoczątkowana unią w Krewie w 1385 roku. Z krótkimi przerwami przetrwała do 1569 roku, kiedy została podpisana unia lubelska będąca unią realną. Dała ona początek Rzeczpospolitej Obojga Narodów.
- cztery unię personalną spowodowane rządami królów elekcyjnych jednocześnie w swoim kraju jak i w Rzeczpospolitej. Jest to unia polsko-siedmiogrodzka połączona rządami Stefana Batorego (1576-1586) oraz unia polsko-szwedzka za panowania Zygmunta III Wazy (między 1592 - 1599), przerwanie tej unii i dążenie Zygmunta do odzyskania obu tronów przyczyniło się do wojen polsko-szwedzkich. Unie polsko-saskie istniały za panowania Augusta II Mocnego (1697-1706) i Augusta III Sasa (1709-1763)
- unia między Saksonią a Księstwem Warszawskim połączona rządami Fryderyka Augusta między 1807 a 1815 rokiem
- unia Królestwa Polskiego z Rosją w latach 1815-1831
Źródła[]
- wiedza własna z drobną pomocą Wikipedii